Rematei o descritor (i.e. sorte de ficha resumen) do libro de Antón Cortizas Era unha vez na Quimbamba para a miña clase de Lit. Galega e só podo recomendalo, especialmente se a poesía non é o voso, (coma min, que aínda estou esperando o último do Harry Potter). Desfruteino moitísimo, se cadra porque cando era pequena non había couxas tan ben feitas e axeitadas para nenos, e porque é do máis orixinal. Se cae nas vosas mans, e vos gusta a lingua en xeral, non deixedes de ler o titulado Magrí ñava guela, non ten desperdicio. Deixo unha foto dos poemas que me regalou o panadeiro o outro dia coa barra de pan e que me pareceu unha idea boísima. A min alo menos encantoume. E dedícolle este post ó meu sobriño Iago que ten certo vicio co pan.

Disque vai chover estes dias... espero que non para poder desfruta-la ponte!

Warren County

Pois rinme moito co anuncio de Warren a verruga. Seguro que xa o vichedes na tele, senón, podedes premer no enlace para ver o video no blog de Vanesa, compañeira de maxisterio. Só quería contarvos que vivín durante dous anos nun condado dos máis antigos en Carolina do Norte que se chama Warren. Si, e tamen riron na casa cando mudamos de Elizabeth City e lles demos a nova direción. Velaí van un par de probas fotográficas. Tendes, por exemplo, o carnet da biblioteca a que ía buscar DVDs sen pagar un can, ou o "parade" que facían na vila cerca das Navidades os alumnos do onstituto no que traballaba a miña compañeira Ana. Quería publica-lo carnet de conducir coa miña antiga dirección pero non o farei por esas cuestións de roubo de identidade moi en boga nos EEUU.

Para a clase de educación artística

Mais artistadas...Son como unha rapaza pequena con isto. Ata lles teño títulos e todo. O traballo con planos chámase "Na vila", e o outro "As cores da auga" e está feito con papel seda e celofán.

Pois hoxe engadín un enlace ó blog dunha profe nos EEUU (contoumo paideleo que atopa sempre blogs moi interesantes) que está pasando por todas esas que xa pasei eu estes tres anos pasados e entroume morriña. E que tamén se pode ter morriña doutros lares nos que se viveu e traballou. E eso que América pouco ten que ver coa Pontevedra que estou disfrutando estes días soleada e chea de xente a pasear. Bótase de menos: as estradas amplas, o coche automático, as gangas do Wallmart e o Goodys, as librarías enormes coma o Barnes & Nobles, que a xente saúde polo pueblo, ou que manteñan as distancias no super, o delicioso caramel latte, as tortitas e os almorzos abundantes, os restaurantes mexicanos auténticos, e os hoteis a 34 dólares. Pareceume moi interesante este blog.
Aínda que teñamos visto tantas pelicúlas ianquis (querendo ou non), cando un chega os EEUU o trompazo, shock, ou como lle queirades chamar é moi grande, costa adaptarse a unha cultura que nos parece familiar pero que non o é porque, non sei si vos dades de conta, hai un oceano enteiro de por medio. Eu non recordo tantas sorpresas cando estiven de lectorado no Reino Unido. No vello continente todo funciona doutra maneira. E eu (supoño que por non ter viaxado máis) tiven no novo continente moitas veces a sensación de ser a primeira persoa en explorar terras vírxenes inmensas e prometo que a sensación é incrible aínda que sexa terra de ianquis.

Pois estou encantada coas materias de este novo cuadrimeste, incluso educación física, xa que están moi orientadas ó alumno co que nos imos atopar nas aulas, e por riba eu pásoo pipa. Hoxe decidimos que o traballo de grupo para ximnaxia vai ser sobre expresión corporal, e polo momento parece que xa temos bastantes ideas. O que máis me está costando son as asinaturas anuais, máis que nada por que os profesores cren que teñen moito tempo e estruturan as clases doutra forma, a ver si non perdemos máis tempo e acabamos de ver por donde temos que ir. Mentres tanto tentaréi mellorar este galego meu, que as compañeiras e meu marido rin cando o falo porque din que non soa natural, e turrar un pouco maís co das Os e Es pechadas e abertas que me traen polo camiño da amargura.
Que non se diga que non o intento, e para mostra do meu amor pola terra aí vai o gravado que fixen para artística. Seguro que todos os que o sufrichedes este verán recoñeceredes o tema, tan presente sempre na nosa cultura galega. Titúlase Bosque Queimado

Esta é a miña primeira obra de arte para á clase de educación artística. É un traballo sobre o punto, un mosaico titulado "Camelias sobre auga". Non pretendía ser un traballo moi realista pero o resultado sorpréndeme incluso a min. Quixen publicalo hoxe por parecer case primaveira.

En Galego...

Pois, hai moitas palabras que xa non levan acento en galego:
Ti, po,atmosfera, elite, parasito, ou as que teñen un ditongo decrecente, si cando afirmamos, el claro!!, este inda que sexa pronome ...
E outras que si o fan como:
Instruír e hiatos semellantes, réptil ou popurrí pola pronunciación...
E xa non falo do til diacrítico ou as contraccións que tamén son un mundo. Espero que escribir sobre isto faga o efecto procurado que é que isto permaneza na miña memoria a largo plazo agora que din que as reglas sobre ortografía e gramática xa están finalmente fixadas. Parece que aínda teñen que traballar un pouco maís a nivel léxico e ortofonético (as variedades dialectáis).
Oxalá os da RAG, e os do ILGA rematen pronto e poidamos ler e escoitar ese galego estandar que nos faría as cousas máis fáciles ós que non somos galego falantes, e sufrimos tódolos cambios destes últimos trinta anos.