Crispress

Mi propio medio de comunicacion con los mios y el mundo.

domingo, febrero 25, 2007

En galego


Este cuatrimestre quérolle dar un aire novo ó meu blog, e o primeiro que vou intentar é escribir en galego e tentar facelo medianamente ben, falar cústame un mundo, pero é porque creo que o inglés, sí, vaia por dios, é cáseque a miña segunda lengua. Isto de andar allende os mares case catro anos afecta moito, e por riba eu teño unha desas aboas que lle vendía pescado do bo na plaza ás ricas de Pontevedra e sempre acostumóu a falarnos en castelán. ¡Mágoa!


Espero que agora que estou a ver un pouco máis a galega, faga un pouco de efecto e isto millore. Tentaréi buscar un bo corrector do galego que me axude e que teña iso das Bs e Vs actualizadas, e aplicaréime para a asignatura de Lingua e Literatura Galegas. Xa vos contaréi como me vai. O que axuda moito e que en Santiago a xente, os meus compañeiros da facultade, falan en galego moito maís que en Pontevedra e isto agradécese. Algúns mestres oinos chapurrear un galego moi pobre na miña humilde opinión (o meu inda é peor), pero eu como profesora de idiomas só os podo defender pois a única maneira de milllorar á coa práctica, e por iso eu vou empezar a escribir en galego por primeira vez na miña vida dende aquí. Aviso non os asustedes moito!!


Sobre tantos cambios, teño que dicir que algúns deles déixanme abraiada. O máis sorprendente á miña volta das américas en xuño do pasado ano foi oir que somentes hai que poñer a interrogación ó final. Supoño que os signos de admiración tamén, non? Que alguén me corrixa si non. Incrible! En realidade é mais cómodo e rápido, pero que cambien algo sobre o que non tiña dúbida confúndeme máis sobre esa lingua minoritaria que me gustaría que fose a miña lingua nai.
Xa que o entroido está a piques de rematar escollo esta foto do halloween de fai un par de anos con bandera galega de fondo que ilustra moi ben este post.

domingo, febrero 18, 2007


Son eu, sí. E que como creo que non me vou disfrazar por aquí, pois estaba probando no mundo virtual cun disfraz de Garfield. Je Je. E isto dos gif é moi fácil. Sólo espero que non se me encha o blog de virus ou spams.







Tiña ganas de publicar fotos, das boas, das que fan recordar moi bos momentos...

jueves, febrero 15, 2007

Llueve...
Con esta lluvia tan tenaz hoy no ha sido el mejor día para inaugurar la exposición, y ha venido muy poca gente, pero la impresión es buena porque los que ya se han podido acercar dicen que la disfrutaron mucho. La sociedad española de la camelia quieren publicar alguna foto más en la revista, y yo sigo super orgullosa de mi madre por hacer todo lo que hace tan bien.

sábado, febrero 10, 2007

El blog de mi sobrino Iago avanza...

a un ritmo vertiginoso. Estoy muy orgullosa de su mamá, que aún no se imagina lo importante que esto puede ser no sólo para Iago, sino para muchos niños como él y sus familias.

Esto comentó Uxia, una profe de Iago, que sabe que esto de los blogs va mucho más allá:

"Ola Iago,teño unha cousiña que contarche: resulta que en marzo estarei nunhas xornadas de tics e educación para profesorado, e sabes que? vou a ensinarlle este blog, como exemplo,vouno proxectar asi nunha pantalla moi, pero que moi grande...agora xa llo pasei as miñas amigas e amigos que traballan en coles de toda Galiza. Non te esquenzas de pasar pola escola de caracois para coller os recursos que máis che gusten.Como a túa mami está facendo unha verdadeira obra de arte para ti, e para todos/as nós voulle deixar un regaliño que sempre que miro me emociono..dille que se sente cómoda, que apague as luces, que encenda os altavoces....http://www.laboratoriodedesenhos.com.br/aquarela.htm Ata moi pronto! moitos bicos."

Desde aquí le quiero dar las gracias.

viernes, febrero 02, 2007

Me han invitado...


...a ser coautora de un nuevo blog. A ser parte de la voz de Iago. Este proyecto significa mucho para toda su familia y su mamá. Hay un enlace a la derecha para aquellos que lo queráis visitar.

Y sobre la asignatura y el último dia de clase...

Para mi ha sido un placer tener una asignatura en la que no he tenido que estar sentada pasivamente copiando las notas que nos dicta un profesor. Así es que las tres horas de clase seguidas de NNTT no se me han hecho eternas, sino todo lo contrario. Han sido clases prácticas de veras. Yo hubiese añadido dos días de clase más por trabajo al menos, horas en las que pudiésemos ir solventando dudas concretas sobre los programas con los que fuimos trabajando y en los que algunos somos muy novatos. Todos hemos dedicado muchas horas fuera de clase y, corregidme si me equivoco, más de lo que lo hemos hecho para otras asignaturas. Y ese es el logro, en mi opinión, de esta materia cuatrimestral. Especialmente porque ha sido la primera vez que he podido seguir el curso de forma virtual y eso es lo que a mi me ha dado seguridad y motivación al completar cada trabajo: poder disponer de más de una fuente de ayuda - el foro, el correo, los blogs de otros - a cualquier hora y desde casa.

Y sigo sin entender por qué no hay más asignaturas que realmente se aprovechen de las herramientas que pone a su disposición la universidad. Por lo que he leído de la gente que fue a prácticas la situación en centros de primaria es muy variada, y supongo que en la USC también variará según el tipo de carrera. Quiero ser positiva. De alguna forma influye mucho el hecho de disponer de los medios y/o conocimientos para usar estas tecnologías, y en Galicia no vamos precisamente a la cabeza. Pero todo se andará. Nosotros como docentes tendremos mucho que ver en ello. He visto que la gente joven usa las tecnologías especialmente en su tiempo de ocio, y que a la hora de usarlas de otra forma lo ven como un rollo, seguramente por falta de formación. Los cursos que hice hace años sobre internet y programas de office me facilitaron las cosas para aprovechar mejor esas herramientas. Esta asignatura me ha abierto las puertas de otras muchas que me gustaría poder dominar como profesora de idiomas. Ahora mismo me parece un mundo. Y se que será difícil mantenerme al día de todo lo que inventan, pero creo que voy por el buen camino porque soy optimista y veo las NNTTs como herramientas que facilitarán mi trabajo como enseñante.

Y es que para bien y para mal la tecnología está ya ligada a nuestra vida diaria. Sólo espero poder controlarlo de algún modo pues cada vez paso más horas sentada al ordenador. Compartir y revelar fotos, controlar las cuentas bancarias, seguir la vida de mis amigos y de sus blogs, leer el periódico, buscar trabajo, leer los dogas, matricularme, poder acceder a a la secretaría de la USC y estudiar, resolver problemas de las facturas domésticas, organizar viajes, buscar recetas, entrar en bibliotecas virtuales, comprar libros, ... Todo esto lo puedo hacer por disponer de internet de una forma cómoda y desde casa. No me resulta muy barato pero intentaré dejar otros caprichos a un lado porque ya me resulta imprescindible.

Reflexionando sobre el blog

EL año pasado usé las NNTT más que nunca en toda mi vida porque estaba en el extranjero y era una manera indispensable para mi de comunicarme con mi familia. No siempre a través de la palabra, si no de las imágenes que muchas veces colgaba en la red. Tantas fotos hicimos que en tres años matamos dos cámaras digitales (un drama) y sigo cruzando los dedos para que la tercera aguante un poco más. Lo de llevar un blog me parecía algo supernovedoso y arduo que hacía mi amigo Pedro mientras que yo y mi compañera Ana corregíamos tareas o descansábamos de la larga jornada con los chavales americanos. Pero sí es verdad que ese blog (eueoseeuu, ya lo he mencionado alguna otra vez) lo visitaban mi familia y amigos, porque decían que era más "informativo e interesante" que mis fotos o mis mails. Y por supuesto... era totalmente cierto!!.
Este cuatrimeste he intentado que Crispress fuera la herramienta que tenía que ser para la asignatura. Cuando releo las entradas no me parece haber reflexionado mucho sobre las NNTTs, aunque sí me gusta el resultado general. Me arrepiento un poco de no haberle dado más uso para interactuar con la gente de clase. Me habría gustado tener más valor para hacer comentarios en aquellos blogs que he leído a menudo. Y eso que por propia experiencia se lo que motiva ver un nuevo comentario a una entrada. Ahora nuestra última tarea es hacerlo, y aunque se que las clases han terminado me pondré a ello porque se que no llegaré tarde.
La mayoría de la gente comenta que va a mantener su blog. Y los que se van fuera con alguna beca creo que aun no se dan cuenta de lo imprescindible que se les va a hacer. Crispress seguirá por la red desde luego, por eso tiene la coletilla de mi propio medio de comunicación con los mios y el mundo, y no, yo tampoco voy a cerrar mi propia publicación.